10 kulinarnych arcydzieł kuchni francuskiej i ich historie

Francja podarowała światowi kilka arcydzieł sztuki kulinarnej. W niniejszym zestawieniu historia powstania niektórych z nich.

1. Ser Roquefort

Francja słynie z bogatej oferty serów, wśród których bez wątpienia Roquefort cieszy się największą popularnością. Dziś ser jest bardzo drogi i raczej należy do składników wchodzących w skład potraw, należących do wysokiej kuchni. Według legendy do poznania technologii produkcji roqueforta przyczynił się przypadek.

Legenda głosi, że roztargniony pasterz, zobaczywszy piękną dziewczynę, zapomniał o swoim lunchu składającym się z chleba i sera, i zostawił go w jaskini, a gdy wrócił kilka miesięcy później, ser był pokryty niebieską pleśnią. Po tym, jak go spróbował, był mile zaskoczony niezwykłymi walorami smakowymi dojrzałego sera.

Pasterz opowiedział innym mieszkańców wsi, w której mieszkał, jak robić nowy gatunek sera i z czasem Roquefort stał się najpopularniejszym gatunkiem sera wśród niebieskich serów pleśniowych.

2. Chrupiąca bagietka

To jedno z najpopularniejszych pieczyw na świecie, które kojarzy nam się z Francją. Bagietki sprzedawane w naszych sklepach nie mają nic wspólnego z tymi francuskimi. Znakiem rozpoznawczym francuskiej bagietki jest chrupiąca, złocista skórka i delikatna miękisz.

Jeśli chodzi o historię jej powstania, to istnieje legenda i oficjalny fakt.

Według legendy piekarze Napoleona wymyślili ją dla żołnierzy – długi i cienki posiłek idealnie mieścił się w kieszeni spodni. Oficjalna historia głosi natomiast, że w 1920 roku wydano rozporządzenie, na mocy którego piekarnie mogły rozpoczynać pracę najwcześniej o czwartej nad ranem. W zaistniałej sytuacji jedynym pieczywem, które mogło być gotowe na czas śniadania, stały się bagietki.

3. Francuski Julienne

Istnieje teoria, że nazwa tego tradycyjnego francuskiego dania, podawanego w restauracjach, pochodzi od nazwy miesiąca juillet – lipiec. Nazwa julienne często jest używana do określenia różnych potraw, składniki których kroi się na długie, cienkie i równe słupki oraz się smaży w oleju.

Dziś największą popularnością cieszy się potrawa Julienne, przygotowana z grzybów i sera. Najczęściej jest podawany w okrągłym, ceramicznym naczynku, nazywanym cocotte, stąd francuska nazwa dania Cocotte.

4. Warzywny Ratatouille

Nie mogło zabraknąć na niniejszej liście Ratatouille, który jest niezbitym dowodem na to, że wszystko, co genialne, jest proste. Danie to pochodzi z prostej kuchni francuskiej, kiedy to chłopi smażyli w oleju wszystko, co wyrosło na ich grządkach w ogródku. W XVI-XVII wieku potrawę uzupełniono o pomidory. Głównym elementem Ratatouille były przyprawy, pochodzące z Prowansji: bazylia, rozmaryn, mięta, fenkuł, kminek.

Nazwa Ratatouille oznacza "tanie, niesmaczne ragoût" i wskazuje na jego chłopskie pochodzenie. Dziś Ratatouille cieszy się niebywałą popularnością nie tylko we Francji, ale także na całym świecie.

5. Zupa rybna Bouillabaisse

Zupa biednych rybaków, która może się pochwalić niesamowitą historią sukcesu. Kiedyś to była zwykła zupa, przyrządzana przez żony rybaków z ryb, które nie zostały sprzedane przez ich mężów.

Do przygotowania klasycznej zupy rybnej rodem z Marsylii wykorzystywano ryby, zioła, przyprawy, które miało się w kuchni. W taki oto sposób powstała zupa dla biedoty, która niebawem zmieniła się w prawdziwe arcydzieło francuskiej sztuki kulinarnej.

Dziś do przyrządzenia zupy wykorzystuje się wiele różnych składników, a cena jednej porcji w dobrej restauracji może sięgać nawet 200 Euro.

6. Napój alkoholowy Calvados

Na razie Calvados nie cieszy się aż tak dużą popularnością, jak koniak, który jest kolejnym znakiem rozpoznawczym i symbolem Francji. Calvados to wytrawny winiak (brandy) francuski, charakteryzujący się smakiem jabłkowym i charakterystycznym jabłkowym bukietem. Pierwsze wzmianki, dotyczące Calvados pojawiają się w XV wieku. Kiedyś Calvados był raczej napojem chłopów, dziś natomiast jest podawany tylko w najlepszych francuskich restauracjach.

Calvados jest destylatem ze specjalnie uprawianych i wybranych jabłek. Do produkcji Calvadosu wykorzystuje się ponad 100 gatunków jabłek, z których wyróżnić można odmiany słodkie, gorzkie i kwaśne. Aby Calvados miał idealne walory smakowe, powinien być wyprodukowany z różnych odmian jabłek w następujących proporcjach: 40% - odmiany gorzkie, 40% - odmiany słodkie, 20% - kwaśne.

7. Zupa cebulowa

Prosta tania zupa dla chłopów, która jest przyrządzana od wieków. Znana była we Francji wtedy, kiedy jej terytoria należały do Cesarstwa Rzymskiego.

Współczesny przepis, którego bazą jest wywar z mięsa wołowego, a dodatkiem smażona cebula i grzanki z chleba pszennego, pochodzi z wieku XVII. W zależności od tego, jak długo się smaży cebula, zupa może mieć przeróżne smaki i zapachy.

Tradycyjny przepis przewiduje smażenie cebuli w ciągu 30 minut. Jednak są kucharze, którzy wydłużają ten proces do kilku godzin. Do zupy dodaje się koniak, wino albo sherry, a później się wkłada do piekarnika na kilka minut, by roztopił się ser. Podaje się zupę cebulową w niedużych naczyniach, podobnych do cocotte.

Według legendy po raz pierwszy zupa cebulowa została przyrządzona własnoręcznie przez króla Ludwika XVI. Król, który zatrzymał się w swoim domku myśliwskim, w nocy poczuł straszny głód, ale w kuchni nie było nic oprócz cebuli, szampana i chleba, więc on postanowił to wszystko wymieszać oraz ugotować.

Zupa, którą on przyrządził, bardzo przypadła mu do gustu, więc później była jedną z głównych potraw, przyrządzanych na dworze królewskim. Według innej bardziej prawdopodobnej historii, zupę cebulową wymyślono dla rzemieślników i sprzedawcy na bazarach paryskich, gdyż była tania i szybka w przygotowaniu.

8. Coq au vin – kurczak w winie

Klasyczna potrawa kuchni francuskiej, która jest niezbitym dowodem na to, że kuchnia francuska jest różnorodna i każdy region ma własny unikalny przepis. Każdy region winiarski ma własny przepis na przyrządzenie koguta w winie, który w zależności do wykorzystywanego wina, ma charakterystyczny smak i zapach. Burgundzki przepis na przyrządzenie koguta uważany jest za klasyczny.

Do przyrządzenia dania według klasycznego przepisu wykorzystuje się wykastrowany i specjalnie utuczony młody 5-6-miesięczny kogut, ważący około 3 kg. Najczęściej gotuje się całego koguta, doprawiając danie różnymi napojami alkoholowymi, w zależności od regionu, w którym się przyrządza potrawę. Nie można wykorzystywać tanich win. Do potrawy podaje się ten sam gatunek wina, w którym się dusi koguta i bagietkę.

9. Galantyna

Danie z kawałków dowolnego gotowanego mięsa bez kości z jarzynami, podawane w galarecie na zimno. W zależności od regionu galantynę przyrządza się z kawałków kurczaka, wołowiny, wieprzowiny, mięsa królika.

Nazwa pochodzi od francuskiego słowa "galantyna ", które się tłumaczy jak galaretka. Z mięsa najczęściej się przygotowuje farsz, doprawiany różnymi przyprawami, a do tego wszystkiego dodaje się jajka. Galantyna może być uformowana w kształcie walca. Obecnie można także zamówić galantynę, przyrządzoną z ryb.

10. Klasyczne francuskie śniadanie – croissant

Croissant jest symbolem Francji od niedawna. Pierwszy oficjalny przepis na croissanty pochodzi z 1683 roku i jest wiązany z osobą austriackiego piekarza Petera Wendlera, który zaczął wypiekać bułeczki w kształcie księżyca, by upamiętnić zwycięstwo nad tureckimi wojskami. Według legendy wiedeńscy piekarze przez całą noc piekli pieczywo, a gdy zrozumieli, że Turcy obłożyli miasto, zaczęli bić na alarm, budząc mieszkańców i tym samym ratując miasto.

W 1770 roku croissant wraz z Marią Antuanettą przywędrowała do Paryża i stał się niezmiennym składnikiem śniadania osób, należących do śmietanki towarzyskiej. Przeciętni Francuzi zaś spróbowali croissanty dopiero w 1839 roku, dzięki Augustowi Zangowi, właścicielowi wiedeńskiej piekarni przy rue de Richelieu w Paryżu.

Jednak Francuzi zmienili całkowicie stary przepis croissant, pozostawiając jedynie klasyczny kształt – półksiężyc. Dziś klasyczny croissant to bułeczka z ciasta francuskiego, którą najczęściej się jada na śniadanie z kawą lub gorącą czekoladą. Jest to przepis, który się pojawił dopiero w XX wieku.