Dziecinne zachowanie dorosłych ludzi

Nawet, jeśli ci się udaje nie krzyczeć na dziecko, powstrzymywać gniew i zdenerwowanie, czasami jednak powstają sytuacje, które wyprowadzają cię z równowagi. Całkowity bałagan, urządzony w pokoju w ciągu dziesięciu minut, w którym sprzątałaś w ciągu dwóch godzin – przy czym po pracy i czułaś się wtedy nie najlepiej. Prosisz dziecko zachowywać się nieco ciszej, abyś mogła nieco sobie pospać – ono natomiast zaczyna bawić się w wojnę, z towarzyszącymi jej krzykami i wybuchami.

A najgłówniejsze – wyrazy, wypowiedzi, które nie wiadomo skąd się wzięły w głowie twego dzieciaka.

- Sama jedz swoją zupę! Mam już dość: ciągle zupa i zupa!

A ty w ciągu 40 minut szukałaś przepisu, a później godzinę spędziłaś na kuchni.

- Znowu zabierasz mnie z przedszkola? Nie chcę z tobą! Chcę z babcią!

Jesteś zrozpaczona. Dziecko nie chce iść do domu z mamą, ma już ciebie dość?

- Nigdy, nigdy ze mną się nie bawisz!

Przypominasz sobie wszystkie zabawy, które wymyślałaś dla dziecka, dokładnie przygotowane zajęcia, mnóstwo przeczytanych książek, przy czym poświęcałaś temu swój czas wolny.

W tym momencie mama jest bardzo obrażona. Wtedy już się nie zastanawiasz, co jest przyczyną takiego zachowania dziecka i jego okrutnych słów. W głowie masz tylko jedną myśl: "To jest niesprawiedliwe! Przecież się staram! " Masz łzy w oczach, a w duszy – ból, protest, gniew.

Obraziłaś się i obraziłaś się na dziecko.

Stop!

Czy zaistniała sytuacja naprawdę cię obraziła? Tak, owszem...

Czy warto się obrażać na dziecko? Czyż nie mogę się obrazić?

Możesz. Jednak czy warto to robić? Chyba nie...

Nie! Na pewno nie! Nie można się obrażać na dziecko.

Oto dlaczego:

• Obrażając się, zamykasz się w sobie, emocje zaczynają kierować tobą. Oddalasz się od dziecka. Od tej informacji, którą on tobie przekazuje. Informacji, którą zawiera każda obelga, złe spojrzenie.
• Gdy się obrażasz, zamykasz się w skorupie własnych przeżyć i nie możesz zrozumieć, co się dzieje: dziecko się zmęczyło? Być może brakuje mu uwagi? Być może obraziłaś go i nawet tego nie zauważyłaś?
• Oprócz tego, gdy się obrażasz, przestajesz być rozsądnym dorosłym, który może poradzić sobie w dowolnej sytuacji. Przekształcasz się na małe dziecko, które kłóci się z rówieśnikiem. I twoje dziecko – niech podświadomie i niedługo – jednak traci oporę, którą jest dorosły. Traci stabilność, bezpieczeństwo, ponieważ to wszystko może zapewnić jedynie dorosły.

Jednak dziecko powinno wiedzieć, że jego słowa i uczynki mogą obrazić dorosłego. Jednak zademonstrować mu obrazę i ulec jej – to nie jedno to samo. Pierwsze – wychowawczy moment. Aby był skutecznym, musisz kontrolować siebie i sytuację.

Pomożesz dziecku zrozumieć, co się stało i zrobić odpowiednie wnioski, jeśli powiesz mu co odczuwasz:

• "Bardzo mnie obraziłeś, gdy powiedziałeś, że zupa jest niesmaczna".
• "Jest mi bardzo przykro, że nie wykonałaś mojej prośby i nie poskładałaś zabawek w pokoju".

Nie tylko podkreślasz, co odczuwasz, ale również pokazujesz dziecku jego uczynek\słowa. To jest bardzo istotne, ponieważ nie zawsze dziecko rozumie, kiedy postąpiło niewłaściwie.

Następnie dziecko musi zrozumieć następstwa:

• "Po twoich słowach zepsuł mi się humor – nie chcę czytać z tobą książki".
• Możesz pobyć sama, na pytania dziecka odpowiadać w następujący sposób: "Zaraz jest mi smutno, więc chcę zostać sama. Nie, zaraz nie będziemy się bawić".

W taki sposób dziecko dowie się, co odczuwasz i zrozumie, że postąpiło niewłaściwie i to że obraziwszy kogoś, ono na jakiś czas nie będzie mogło obcować z tym człowiekiem. Czyż to nie jest korzystne doświadczenie? O wiele korzystniejsze od niekontrolowanego gniewu i agresji.

Dlatego nie obrażajcie się na dzieci. Spróbuj przekształcić obraźliwą sytuację na korzystną i ważną lekcję dla siebie i dziecka.